نمی‌دانم اسم این کار را چه باید گذاشت؟ مقابله به مثل؟ لج بازی؟ بچه‌بازی؟ بلاهت؟ یا چه چیز دیگر؟ الان مثلن با این اتفاق، مدیر‌عامل‌های لیگ برتر به هم‌راه رییس فدراسیون فوتبال بریتانیا جلسه‌ی اضطراری می‌گذارند و از وزارت امور خارجه‌ی انگلیس می‌خواهند که از دولت ایران درخواست کند که: «شما را به خدا اخبار بازی‌های ما را پخش کنید؟» یا نکند جناب ضرغامی و هم‌فکرهای نابغه‌اش بر این گمان‌اند که با این حرکت‌شان ضربه‌ای کاری به استعمار پیر زده‌اند و حالا در انگلیس عزای عمومی اعلام می‌کنند؟
واقعن صدا و سیما با این حرکت‌ش چه کسانی را تنبیه می‌کند؟ مخاطبینی به جز بینندگان وفادار خودش را؟ تکلیف ما و امثال ما که معلوم است، حتا با فرض نداشتن ماه‌واره، آن‌قدر سایت‌های خبری و ورزشی جورواجور در اینترنت وجود دارد که اگر بخواهیم، بتوانیم گزارش ثانیه به ثانیه‌ی تک تک مسابقه‌ها را بگیریم که اصولن تا به حال هم همین کار را می‌کردیم. اما ایا واقعن مسئولان و سیاست‌گذارهای سوپر انقلابی و ارزشی سازمان به این فکر کرده‌اند که با این حرکت هوشمندانه‌شان، بخشی از مخاطبین فعلی‌شان که به فوتبال علاقه‌مند هستند، ناگزیر می‌شوند از روش‌های دیگری نیاز خبری خود را برطرف کنند؟ یا فکر می‌کنند که مثلن فلان آدمی که منچستر یونایتد تیم محبوب‌ش است، چون صدا و سیما خبرش را پخش نمی‌کند، دست از علاقه‌اش به این تیم برمی‌دارد و دیگر پی‌گیر بازی‌های‌ش نمی‌شود؟
به‌نظر شما، جدن استراتژیست‌های محترم سازمان از کدام قسمت بدن‌شان برای فکر کردن استفاده می‌کنند؟
۱ نظر:
به نظر من که فقط یه نوع خودشیرینیه کل ماجرا. یا شاید هم از ترس توبیخ شدن خودسانسوری کرده باشن. منظورم اینه که در کل ماجرا یه جو عقلانیت هم نمی‌بینم که بخوام فکر کنم این یه جو از کدوم قسمت بدن استراتژیست‌های محترم صدا و سیما صادر شده
ارسال یک نظر