سرزمين صفرهای بی شمار!

اولين چيزی که در کشور ترکيه جلب نظر می کند، واحد پول آن ها و بی ارزش بودن آن است. هر تومان ايران تقريبا معادل 2هزار لير ترکيه است! به همين خاطر در ترکيه همه چيز اصولا با ميليون لير معنا پيدا می کند. مثلا يک بطری آب می خری يک ميليون لير و يا در اماکن عمومی برای استفاده از سرويس های بهداشتی بايد 500000 لير بپردازی!

همه ی اسکناس های ترکی به تعداد زيادی صفر ختم می شود و حساب و کتاب اين همه صفر و عادت کردن به آن به خصوص در روزهای اول کمی گيج کننده است. در ترکيه به راحتی می توانی يک ميلياردر باشی! کار سختی نيست. فقط کافی است حدود 750 دلار همراه داشته باشی تا ارزش آن از يک ميليارد لير فرا تر رود!

دلار و يورو در ترکيه شايد حتی بيشتر از لير رواج دارد و همه جا آن را به راحتی می پذيرند، حتی مثلا در دکه های کنار خيابان. تقريبا در همه جا قيمت اجناس را به يورو و دلار هم نوشته اند. ارزش دلار نسبت به لير در ترکيه تقريبا ثانيه ای تغيير می کند! و در هر ثانيه شايد يکی دو لير بيشتر می شود!!! 7 سال پِش هر دلار آمريکا نودهزار لير ارزش داشت و الان چيزی حدود يک ميليون و چهارصد هزار لير است!

کرايه تاکسی در ترکيه مثل بيشتر کشورهای اروپايی واقعا بالا است. برای يک مسير معمولی مثلا از ونک تا تجريش بايد چيزی حدود 20هزار تومان پرداخت و همين مقدار در شب دو برابر می شود. بيشتر مردم در آن جا از نوعی وسيله ی حمل و نقل عمومی به اسم دول موش! استفاده می کنند که چيزی مثل مينی بوس های خودمان است و کرايه هر مسير آن حدود 400 تومان می شود.

قوانين راهنمايی رانندگی در ترکيه قطعا بيشتر از تهران رعايت می شود اما در مقايسه با استاندارد جهانی چيزی در حد افتضاح است! در آن جا اصلا از نظم و انضباطی که در اين زمينه مثلا در دبی می توان ديد اصلا خبری نيست. در ترکيه نيز مانند ايران Line معنی ندارد و هرکس از هر جا بخواهد می رود.

در ترکيه انواع نوشيدنی نيز به تقريبا در بيشتر مکان های عمومی مثل هتل ها و رستوران ها بسيار گران فروخته می شود. مثلا يک ليوان کوکا رو در هتل حدود 3000 تومان فروخته می شود در صورتی که در فروشگاه کناری هتل قيمت يک قوطی کوکا حدود 250 تومان است! و چون ورود نوشيدنی به هتل ها و رستوران ها ممنوع است طبيعتا آدم مقادير زيادی سر همين نوشيدنی هنگام نهار و شام پياده می شود!

بيشتر غداها در ترکيه خوشمزه و يا واقعا خوشمزه است و بر خلاف کشورهای آسيای جنوب شرقی آدم به راحتی جرات می کند غذاهای ناشناخته را امتحان کند و معمولا هم پشيمان نمی شود! ترک ها هم چنين علاقه ی خاصی به زيتون و فلفل دارند و تو اگر يک توريست وبلاگر ايرانی باشی در ترکيه دائم ياد زيتون ميفتی!!!

رستوران هايی مثل مک دونالد، برگر کينگ و ... در ترکيه پيدا می شود هر چند تعدادشان زياد نيست. ولی در عوض کباب ترکی های بسيار خوشمزه ای که خود ترک ها به آن دونر کباب می گويند در گوشه گوشه ی شهر به وفور يافت می شود. ماست ، پنير و دوغ هم در ترکيه به ميزان فراوان مصرف می شود. ترک ها پنير را با صبحانه، نهار و شام می خورند! و دوغ های بسيار خوشمزه ای هم دارند!

انواع مشروبات الکلی نيز در ترکيه موجود است. ترک ها دو نوع مشروب خاص خودشان را دارند. مالی بور و راکی و يک نوع آب جو ترکی هم به اسم Efes وجود دارد که از نمونه های خارجی خود مثل توبورگ و کالزبرگ خوشمزه تر است هر چند درصد الکل کمتری هم دارد.

ترک ها مردمانی به شدت خرافاتی اند. سرتاسر ترکيه پر است از نظر قربانی و مردم آن جا به شدت مواظب اند تا چشم نخورند! و با انواع و اقسام روش ها سعی در مقابله با چشم خوردگی دارند! در و ديوار ترکيه پر از چشم است و خرمهره! در ترکيه کم تر می توانی شماره 13 پيدا کنی!

انگليسی ترک ها به شدت افتضاح است و در بيشتر جا ها هيچ کس بيشتر از دو سه جمله انگليسی بلد نيست و اين برای توريست هايی مثل ما که اصلا ترکی بلد نيستند يعنی فاجعه! تصور کنيد رسپشن هتل نيز انگليسی نداند و شما بخواهيد به او حالی کنيد که سيستم تهويه اتاق تان مشکل دارد. اين جا است که تئاتر به درد می خورد!

با آن که قيافه های ما جز قيافه های تيپيک ايرانی محسوب می شد ولی بسياری مواقع ما را با توريست های ايتاليايی، اسپانيايی و اسرائيلی!!! اشتباه می گرفتند و البته بعضی جا ها نيز سريع می فهميدند که ما ايرانی هستيم. در ترکيه توريست های روس از همه بيشتر ديده می شوند.

برای خريد اجناس در ترکيه بايد قشنگ بلد باشی چانه بزنی وگرنه سرت به شدت کلاه می رود. البته در فروشگاه های مارک دار مانند همه جای دنيا قيمت ها ثابت است ولی در فروشگاه های مربوط به خودشان اگر قيمت جنسی 100 دلار است، مطمئن باشيد که آن را می توانيد 70 دلار بخريد و اگر کمی تلاش کنيد با 50 دلار هم کارتان راه می افتد!

98 درصد مردم ترکيه مسلمان هستند ولی نشانه ها و سمبل های اسلاميت به خصوص در شهرهای بزرگ به شدت کم رنگ است. در شهرهای بزرگ شايد چيزی حدود 5 درصد زنان با حجاب اند که بيشتر آن ها جز سالمندان محسوب می شوند. در عوض نشانه های غربی شدن به شدت در ترکيه ديده می شود. ترکيه آرزومند پيوستن به اتحاديه اروپا است.