اين ترم يه کلاسی دارم، خيلی باحاله! يه چيزی حدود 60 تا پسر سر کلاسن که اکثرا هم فارغ التحصيلن و بعضياشون هم تقريبا يکی دو سال ازم کوچيک ترن. قيافه ها هم از تی تيس نديدم مث تو تا به حال تا داش مشدی و اندمرام قابل تغييره و خلاصه برو بچسين برای خودشون!

هفته ی پيش داشتم يه تست حل می کردم، بعدش که جوابو به دست آوردم يکی از بچه ها گفت: « آقا ای ول! خيلی توپ حل کردين»!
گفتم : « پسر جان! ای ول يعنی چی؟ اين چه طرز صحبت کردنه؟»
گفت: « آقا چه خياليه؟»!
گفتم:« شما ساعت بعد نيا سر کلاس تا با هم يه صحبتی داشته باشيم ببينم می تونی شرايط کلاس رو رعايت کنی يا نه، بعدش اگه با هم به توافق رسيديم بيا سر کلاس.»

زنگ که خورد اومد بالا.

بهش می گم: « آخه پسر جون ای ول يعنی چی سر کلاس؟»
می گه:« آقا ما تريپمون اين جوريه.»
می گم: « تيريپ يعنی چی؟»
می گه:« چاکرتم آقا! گير نده ديگه!»
می گم:« حالا اين هيچ چی، با بغل دستيت چرا می گی ، می خندی موقع درس دادن؟»
می گه: « نه به مولا. اشتباه گرفتين آقا. من اصلا نمی شناسمش. خداييش ما اصن با هم صنمی نداريم»!!!
می گم:« به هرحال من با اين وضع نمی تونم اجازه بدم سر کلاس بشينی.»
می زنه با دستش رو دهنش می گه: « آه . تموم. از اين به بعد خفه خون می گيريم»!

خلاصه به لطف بچه های اين دوره داره فرهنگ لغات کوچه م تکميل می شه