چهقدر خوبه این آهنگ محمد بحرانی برای جامجهانی روسیه. چهقدر درسته و چهقدر قصهی بچگیها و نوجوونیهامونه تو دههی شصت. فوتبال بازیکردن صلات ظهر، زیر آفتاب، رو آسفالت داغ، با توپ دو لایه، تیر دروازههای آجری، شوت یه ضرب، برنده به جا، یک و دو با جدول.
فوتبال هر جور که حساب کنی، تو خون ما ایرانیهاست. کدوممون همین تازگی با قهرمانی تیم فوتسال زنان تو آسیا از ته دل خوشحال نشد؟ اصلن تو همین کلیپ که آدم فیلمهاشون رو میبینه بغضش میگیره.
حالا فدراسیون و این ور و اون ور کلی پول بدن به سالار عقیلی و عصار و بقیه براشون آهنگ پرطمطراق درست کنه. نه آقا جون! اونها دو روز دیگه فراموش میشن، اون چیزی که تو ذهن و دلمون باقی میمونه این مدل آهنگهاست. چند بار اون فیلم فرار به سوی پیروزی رو دیدیم و هر بار با برگردون پله و شیرجهی سیلوستر استالونه و مهارش دوباره خوشحال شدیم؟
امکاناتمون کمه، مدیریت فوتبالمون افتضاحه، بازیهای تدارکاتیمون لغو میشه اما فوتبال هنوز که هنوزه برامون چیزی از جنس عشقه، مثل همون فرار به سوی پیروزی که تیم اسرا به جای اینکه با عقلشون تصمیم بگیرن و بین دو نیمه فرارکنن، به حرف دلشون گوش دادن و برگشتن تو زمین تا بازی رو ببرن. مگه شوخیه فوتبال، مگه الکیه؟ به قول بیل شنکلی: «بعضیها فکرمیکنن فوتبال مسئلهی مرگ و زندگیه، در صورتی که اینطور نیست و چیزی فراتر از اونه.»
هزار سال دیگه هم استادیوم آزادی موقع بازی استقلال پرسپولیس پر میشه. تیممون شاید تو روسیه هر سه تا بازیش رو ببازه اما تیمملیمونه، دوستش داریم و تا آخرین لحظه ازش حمایت میکنیم. من نمیدونم کی، اما اگه زیرساختها درست شه، اگه فساد از فوتبال حذف شه، اگه مدیریتمون آدمیزادی باشه، اونقدر این مردم عاشق فوتبالن و اونقدر استعداد تو این مملکت زیاده که اون زمان دغدغهمون به جای صعود از گروه، حضور تو نیمهنهایی و حتا قهرمانی تو جامجهانیه.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر