با بازی دیشب استقلال و سپاهان، پرونده‌ی این فصل بازی‌های استقلال بسته شد. نتیجه: قهرمانی جام حذفی، مقام سومی لیگ برتر و صعود از مرحله‌ی گروهی جام باش‌گاه‌های آسیا به عنوان تیم دوم و حذف در مرحله‌ی یک هشتم نهایی. روی کاغذ نتیجه‌ی بدی به نظر نمی‌رسد، اما آن‌هایی که فوتبال را می‌شناسند، بر این باورند که با توجه به پتانسیل بالای بازیکن‌های سرشناس و توانای استقلال در این فصل ـ که به خاطر آن‌ها رسانه‌ها به تیم استقلال لقب «کهکشانی‌ها» را داده بودند. ـ استقلال می‌توانست نتیجه‌ی بسیار به‌تری بگیرد. در میزان توانایی بازیکن‌های استقلال همین بس که مربی بزرگی مثل کیروش از تیم سپاهان که قهرمان لیگ است، تنها یک بازیکن را به اردوی تیم ملی دعوت کرده است، اما از استقلال شش نفر.
اما با توجه به نزدیک‌شدن به شروع زمان نقل و انتقالات و بستن تیم برای فصل آینده سناریوهایی که برای ادامه‌ی کار پیش روی استقلال وجود دارد چیست و کدام برای این تیم به‌تر است؟
هیئت مدیره و مدیرعامل
فتح‌الله‌زاده با وجود همه‌ی جنجال‌هایی که دور و بر خودش ایجاد می‌کند و خریدهای بعضن اشتباه‌ش، کار خودش را بلد است و از نظر بیش‌تر هواداران نیز مدیر محبوبی است. در دنیای امروزی همه می‌دانند ثبات در مدیریت یک اصل است. به همین خاطر به‌تر است حاجی! باز هم با استقلال بماند و آن دسته از اعضای هیئت مدیره (شما بخوانید رسولی‌نژاد) که با فتح‌الله‌زاده مخالفند، یا نظر خود را تعدیل کنند یا از استقلال بروند. آمدن افرادی مثل اولیایی به عنوان مدیرعامل در حکم فاجعه است. در صورت وقوع چنین امری، استقلال همانند پاس همدان کاندیدای سقوط به لیگ یک است!
بازیکن
حفظ بازیکن‌های فعلی در دروازه، خط دفاعی و میانی، هم‌چنین جای‌گرین‌کردن بازیکن‌های مناسب در خط حمله به جای بازیکن‌های فعلی باید اولویت کاری استقلال باشد. استقلال در درون دروازه خط دفاعی و هافبک بازیکنان بسیار خوبی دارد که اگر همان‌ها حفظ شوند، استقلال مشکلی برای فصل آینده نخواهد داشت. سال گذشته حمودی با کلی سروصدا به استقلال آمد، اما آن‌قدرها موثر نبود، در عوض میثم حسینی بی‌ادعا با بازی‌های بسیار خوب‌ش به‌نظرم پدیده‌ی لیگ سال گذشته بود. بدیهی است هیچ‌کس با اضافه‌شدن یک دفاع وسط تمام عیار (سید جالال یا بنگر به خصوص که قرارداهای‌شان با سپاهان تمام شده) یک دفاع -بال چپ هجومی که همان‌طور بازی می‌کند که خسرو در راست (حاج صفی) و هم‌چنین یک هافبک وسط بازی‌ساز و خلاق (جان‌واریو؟) مخالفتی نخواهد کرد.
بیش‌ترین مشکل استقلال و درحقیقت پاشنه‌ی آشیل این تیم در فصل گذشته خط حمله‌اش بود. به‌نظرم استقلال باید با همه‌ی مهاجمان‌ش به جز یرکویچ (به عنوان ذخیره‌ی طلایی) خداحافظی کند. برهانی، شریفات و میداوودی به اندازه‌ی کافی امسال به تماشاگران حرص داده‌اند. مجیدی اسطوره‌ی استقلال است و همه از بازگشت دوباره‌اش به تیم آبی خوش‌حال می‌شوند. عنایتی دل‌ش با استقلال است، اما با حضور او و مجیدی خط حمله‌ی تیم تبدیل به فراکسیون پیرمردها می‌شود. اگر عنایتی همان‌طور که امسال مهدوی‌کیا توجیه شده بود، درک کند که باید در بیش‌تر بازی‌ها ذخیره باشد، گزینه‌ی مناسبی برای استقلال خواهد بود، چون ذاتن بازیکن گل‌زنی است. اما به جز این‌ها استقلال نیاز به دست‌کم دو فوروارد روپا و تمام‌عیار دارد. انصاری‌فرد و قاضی گزینه‌های خوبی هستند، در غیر این‌صورت باید دنبال مهاجمینی از خارج از کشور گشت. بازیکن‌هایی مثل سوکای، سزار، ادینیهو یا دست‌کم فونیکه سی. نه از آن دسته لژیونرهای عجیبی که فتح‌الله‌زاده معلوم نیست از کجا پیدا می‌کند.
سرمربی
ماندن مظلومی اشتباه‌ترین کار ممکن است. مظلومی این فصل عیارش را به روشنی به همگان نشان داد. قهرمان نکردن تیمی با آن همه ستاره هنر می‌خواست و مظلومی این هنر را داشت. مظلومی محافظه‌کار، ترسو و در زمینه‌ی کوچینگ کم‌دانش است. کل افتخارات او بردن چند دربی است. ـ که البته همه‌ش را با شاه‌کار مربی‌گری‌اش در دربی آخر و خوردن سه گل در ده دقیقه از تیم ده نفره به باد داد. ـ و البته یک قهرمانی در جام حذفی آن هم در شرایطی که در همه‌ی بازی‌ها به جز فینال، استقلال میزبان بود و بازی پایانی را هم از تیم حالا سقوط‌کرده‌ی شاهین بوشهر به لطف ضربه‌های پنالتی و درخشش رحمتی برد. مظلومی اصلن در حد و اندازه‌های استقلال نیست و باید هر چه سریع‌تر از این تیم خداحافظی کند.
به‌ترین انتخاب برای استقلال یک مربی خارجی صاحب‌نام و کاربلد است. منظورم البته آدم‌هایی مثل کاپلو نیستند، طبعن باید شرایط ایران را هم در نظر گرفت. اگر به حاجی فتح‌االه زاده باشد، آخر آخرش آدمی مثل کریستف دام سرمربی خواهد شد که به‌نظر من نصف دنیزلی یا کرانچار در ایران کارایی ندارد. استقلال باید یک مربی بزرگ و باشخصیت داشته باشد که هم بازیکن‌ها او را بپذیرند و قبول داشته باشند و هم نظم تاکتیک و روح جنگندگی به تیم تزریق کند. در بدترین شرایط حتا می‌شود عنان کار را به دست هنکه سپرد چون یک فصل با تیم بوده و بازیکن‌ها را می‌شناسد.
اما اگر آمدن سرمربی خارجی خوب به هر دلیلی منتفی شد و گزینه‌ی «انتخاب سرمربی ایرانی» روی میز آمد، قلعه‌نوعی به‌ترین و تنها گزینه است. من نه تنها از قلعه‌نوعی خوش‌م نمی‌آید، بلکه حتا از کیش شخصیتی وی بیزارم. ولی از حق نیز نباید گذشت. فاصله‌ی قلعه‌نوعی با سایر مربی‌های ایرانی بسیار است. سابقه‌ی کاری قلعه‌نوعی انکارناشدنی است. تیم قلعه‌نوعی به هر حال نتیجه می‌گیرند و بد هم بازی نمی‌کنند. هم‌چنین همه می‌دانند که او در لابی‌کردن در سیستم فوتبال ایران «نامبر وان» است. امیدوارم یک سرمربی بزرگ خارجی به استقلال بیاید وگرنه متاسفانه قلعه‌نوعی تنها انتخاب است. سپردن استقلال به افرادی مثل منصوریان، مرفاوی، زرینچه و امثال هم (در میان این‌ها البته نام‌جو مطلق از بقیه به‌تر است.) نیز تلف‌کردن وقت است. استثقلال تیم بزرگی است که مربی بزرگ می‌خواهد.
اما با توجه به نزدیک‌شدن به شروع زمان نقل و انتقالات و بستن تیم برای فصل آینده سناریوهایی که برای ادامه‌ی کار پیش روی استقلال وجود دارد چیست و کدام برای این تیم به‌تر است؟
هیئت مدیره و مدیرعامل
فتح‌الله‌زاده با وجود همه‌ی جنجال‌هایی که دور و بر خودش ایجاد می‌کند و خریدهای بعضن اشتباه‌ش، کار خودش را بلد است و از نظر بیش‌تر هواداران نیز مدیر محبوبی است. در دنیای امروزی همه می‌دانند ثبات در مدیریت یک اصل است. به همین خاطر به‌تر است حاجی! باز هم با استقلال بماند و آن دسته از اعضای هیئت مدیره (شما بخوانید رسولی‌نژاد) که با فتح‌الله‌زاده مخالفند، یا نظر خود را تعدیل کنند یا از استقلال بروند. آمدن افرادی مثل اولیایی به عنوان مدیرعامل در حکم فاجعه است. در صورت وقوع چنین امری، استقلال همانند پاس همدان کاندیدای سقوط به لیگ یک است!
بازیکن
حفظ بازیکن‌های فعلی در دروازه، خط دفاعی و میانی، هم‌چنین جای‌گرین‌کردن بازیکن‌های مناسب در خط حمله به جای بازیکن‌های فعلی باید اولویت کاری استقلال باشد. استقلال در درون دروازه خط دفاعی و هافبک بازیکنان بسیار خوبی دارد که اگر همان‌ها حفظ شوند، استقلال مشکلی برای فصل آینده نخواهد داشت. سال گذشته حمودی با کلی سروصدا به استقلال آمد، اما آن‌قدرها موثر نبود، در عوض میثم حسینی بی‌ادعا با بازی‌های بسیار خوب‌ش به‌نظرم پدیده‌ی لیگ سال گذشته بود. بدیهی است هیچ‌کس با اضافه‌شدن یک دفاع وسط تمام عیار (سید جالال یا بنگر به خصوص که قرارداهای‌شان با سپاهان تمام شده) یک دفاع -بال چپ هجومی که همان‌طور بازی می‌کند که خسرو در راست (حاج صفی) و هم‌چنین یک هافبک وسط بازی‌ساز و خلاق (جان‌واریو؟) مخالفتی نخواهد کرد.
بیش‌ترین مشکل استقلال و درحقیقت پاشنه‌ی آشیل این تیم در فصل گذشته خط حمله‌اش بود. به‌نظرم استقلال باید با همه‌ی مهاجمان‌ش به جز یرکویچ (به عنوان ذخیره‌ی طلایی) خداحافظی کند. برهانی، شریفات و میداوودی به اندازه‌ی کافی امسال به تماشاگران حرص داده‌اند. مجیدی اسطوره‌ی استقلال است و همه از بازگشت دوباره‌اش به تیم آبی خوش‌حال می‌شوند. عنایتی دل‌ش با استقلال است، اما با حضور او و مجیدی خط حمله‌ی تیم تبدیل به فراکسیون پیرمردها می‌شود. اگر عنایتی همان‌طور که امسال مهدوی‌کیا توجیه شده بود، درک کند که باید در بیش‌تر بازی‌ها ذخیره باشد، گزینه‌ی مناسبی برای استقلال خواهد بود، چون ذاتن بازیکن گل‌زنی است. اما به جز این‌ها استقلال نیاز به دست‌کم دو فوروارد روپا و تمام‌عیار دارد. انصاری‌فرد و قاضی گزینه‌های خوبی هستند، در غیر این‌صورت باید دنبال مهاجمینی از خارج از کشور گشت. بازیکن‌هایی مثل سوکای، سزار، ادینیهو یا دست‌کم فونیکه سی. نه از آن دسته لژیونرهای عجیبی که فتح‌الله‌زاده معلوم نیست از کجا پیدا می‌کند.
سرمربی
ماندن مظلومی اشتباه‌ترین کار ممکن است. مظلومی این فصل عیارش را به روشنی به همگان نشان داد. قهرمان نکردن تیمی با آن همه ستاره هنر می‌خواست و مظلومی این هنر را داشت. مظلومی محافظه‌کار، ترسو و در زمینه‌ی کوچینگ کم‌دانش است. کل افتخارات او بردن چند دربی است. ـ که البته همه‌ش را با شاه‌کار مربی‌گری‌اش در دربی آخر و خوردن سه گل در ده دقیقه از تیم ده نفره به باد داد. ـ و البته یک قهرمانی در جام حذفی آن هم در شرایطی که در همه‌ی بازی‌ها به جز فینال، استقلال میزبان بود و بازی پایانی را هم از تیم حالا سقوط‌کرده‌ی شاهین بوشهر به لطف ضربه‌های پنالتی و درخشش رحمتی برد. مظلومی اصلن در حد و اندازه‌های استقلال نیست و باید هر چه سریع‌تر از این تیم خداحافظی کند.
به‌ترین انتخاب برای استقلال یک مربی خارجی صاحب‌نام و کاربلد است. منظورم البته آدم‌هایی مثل کاپلو نیستند، طبعن باید شرایط ایران را هم در نظر گرفت. اگر به حاجی فتح‌االه زاده باشد، آخر آخرش آدمی مثل کریستف دام سرمربی خواهد شد که به‌نظر من نصف دنیزلی یا کرانچار در ایران کارایی ندارد. استقلال باید یک مربی بزرگ و باشخصیت داشته باشد که هم بازیکن‌ها او را بپذیرند و قبول داشته باشند و هم نظم تاکتیک و روح جنگندگی به تیم تزریق کند. در بدترین شرایط حتا می‌شود عنان کار را به دست هنکه سپرد چون یک فصل با تیم بوده و بازیکن‌ها را می‌شناسد.
اما اگر آمدن سرمربی خارجی خوب به هر دلیلی منتفی شد و گزینه‌ی «انتخاب سرمربی ایرانی» روی میز آمد، قلعه‌نوعی به‌ترین و تنها گزینه است. من نه تنها از قلعه‌نوعی خوش‌م نمی‌آید، بلکه حتا از کیش شخصیتی وی بیزارم. ولی از حق نیز نباید گذشت. فاصله‌ی قلعه‌نوعی با سایر مربی‌های ایرانی بسیار است. سابقه‌ی کاری قلعه‌نوعی انکارناشدنی است. تیم قلعه‌نوعی به هر حال نتیجه می‌گیرند و بد هم بازی نمی‌کنند. هم‌چنین همه می‌دانند که او در لابی‌کردن در سیستم فوتبال ایران «نامبر وان» است. امیدوارم یک سرمربی بزرگ خارجی به استقلال بیاید وگرنه متاسفانه قلعه‌نوعی تنها انتخاب است. سپردن استقلال به افرادی مثل منصوریان، مرفاوی، زرینچه و امثال هم (در میان این‌ها البته نام‌جو مطلق از بقیه به‌تر است.) نیز تلف‌کردن وقت است. استثقلال تیم بزرگی است که مربی بزرگ می‌خواهد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر