استقلال نود و دو

درست که رفتن جباری پرحاشیه از تیم به اندازه‌ی کافی جنجال برانگیز بود و به مذاق بسیاری از استقلالی‌ها خوش نیامد، اما دیشب و با اضافه‌شدن آندو به استقلال و باقی‌ماندن نکونام در تیم، هواداران به خصوص خوش‌بین‌تر استقلال، به رویای رسیدن به ستاره‌ی سوم امیدوارتر شدند.

استقلال این فصل تا می‌توانسته هافبک وسط گرفته. هافبک وسط‌هایی با قابلیت‌های دفاعی بارزتر. نگاهی به این فهرست بیاندازید: نکونام، آندو، ساموئل و پژمان نوری. در شرایط عادی دو نفر از این چهار نفر باید توی زمین بازی کنند؛ چون نقش‌های تقریبن یکسانی دارند، اما ممکن است امسال وضع فرق کند. به احتمال قوی‌ قلعه‌نوعی این فصل هم به سیستم سه پنج دو نگاه پررنگ‌تری خواهد داشت، چرا که با توجه به ابزاری که وی در دست دارد، یعنی بازیکن‌های حال حاضر استقلال، انتخاب این چیدمان منطقی‌تر به نظر می‌رسد.

پیش‌بینی من این است که در ترکیب ایده‌آل استقلال رحمتی دروازه‌بان باشد، حنیف، امیرحسین صادقی و پژمان منتظری سه مدافع مرکزی، خسرو (عابدینی) بال راست، بیک‌زداه (نیک‌بخت) بال چپ، آندو، نکونام و پژمان نوری (ساموئل یا جمشیدیان) هافبک‌های میانی و برهانی (اکبرپور) و مجیدی (قاضی یا نظری) فورواردهای تیم باشند.

قطعن وجود این همه نام بزرگ در کنار هم، برای هر حریفی می‌تواند به اندازه‌ی کافی ترس‌آور باشد. تردیدی وجود ندارد که حالا گل‌زدن به استقلال سخت‌تر از پیش شده. آبی‌های پای‌تخت پارسال بدون آندو و پژمان نوری لقب به‌ترین خط دفاع تاریخ لیگ برتر را به خودش اختصاص دادند، حالا با اضافه‌شدن این دو نفر، ساختار دفاعی تیم‌ به مراتب قوی‌تر خواهد شد.

 اما با همه‌ی این‌ها، جای یک هافبک وسط صددرصد خلاق و بازی‌ساز در تیم خالی است. یکی که مثل جباری، و در درجه‌ی بعد جان‌واریو، که بتواند پاس‌های تو در بدهد و نبض بازی را در دست بگیرد. جمشیدیان اگر چه بازیکن خوبی است، شم گل‌زنی بالایی دارد و می‌تواند یک ذخیره‌ی طلایی به حساب بیاد، اما در این اندازه نیست. باشگاه در تلاش است یک بازیکن خارجی خوب برای این پست پیدا کند اما با سطح رقم‌های پرداختی باشگاه‌های ایران به بازیکن‌های خارجی، بعید می‌دانم بتواند مهره‌ی کاملن مناسبی جذب کند.