خوبی‌اش این است که هم بوسنی، هم نیجریه و هم ایران می‌دانند که باید برای دوم‌شدن تلاش کنند. کسی در قدرت آبی‌آسمانی و سفیدها (آلبی‌سلسته) به فرماندهی لیونل مسی شکی ندارد. البته نیجریه و بوسنی هم انگار ایران را به هیچ انگاشته‌اند. سرمربی بوسنی که گفته: «با نیجریه برای کسب رتبه‌ی دوم می‌جنگیم.» و نیجریه‌ای‌ها هم با اعتماد به نفس، خود را تیم دوم گروه می‌دانند.
کی‌روش، سوال خوبی پرسیده است: «آیا به نتایج قبلی‌تان در جام‌جهانی افتخار می‌کنید؟» نه آقای کی‌روش، نمی‌کنیم! اگر بخواهیم سابقه‌ی سه دور حضورمان در جام‌جهانی را ملاک قرار دهیم، احتمالن با سه باخت، مسابقه‌ها را تمام خواهیم کرد به خصوص که خودمان هم می‌دانیم تیم ما ویژگی آن‌چنانی ندارد. نه مثل سال نود و هشت با نسل طلایی فوتبال‌مان مواجهیم و نه دست‌کم تا این لحظه تدارک خوبی برای تیم‌ملی دیده‌ایم. انجام بازی‌های دوستانه هم برای فدراسیونی که مدام از بی‌پولی می‌نالد، مثل رویا می‌ماند. واقعن که چه چشم‌انداز امیدوارکننده‌ای!
تنها امیدواری اندک، شاید یکی حضور کی‌روش است که به نیمکت ایران اعتباری جهانی بخشیده است و دیگری متوسط‌بودن دو حریف دیگر هم‌گروه‌مان. نیجریه در پلی‌آف و پس از حذف اتیوپی که حریف شناخته‌شده‌ای نیست، به جام‌جهانی رسید و بوسنی نیز در مسابقه‌های مقدماتی در اروپا از گروه نسبتن ساده‌ای صعود کرد. گروهی که در آن مهم‌ترین رقبای‌ش یونان، اسلواکی و لیتوانی بودند.
بازی نخست ایران در جام‌جهانی بسیار مهم است. بگذارید یک‌بار سناریوهای احتمالی را با هم مرور کنیم. اولین بازی گروه، بازی ما با نیجریه است. اگر بازی را ببازیم، باید شب همان بیست و شش‌م خرداد آرام آرام چمدان‌های‌مان را ببندیم و برای برگشتن آماده شویم چرا که برای گرفتن حتا تساوی در بازی بعدی با آرژانتین به چیزی بیش از معجزه نیاز داریم. بنابراین تنها شانس صعودمان در نتیجه‌گرفتن در بازی اول است.
فرض کنید بتوانیم از نیجریه یک امتیاز بگیریم. احتمال‌ش شاید کم به‌نظر برسد اما آن‌قدرها هم بعید نیست. می‌توانیم با انجام یک بازی دفاعی چشم به ضدحمله‌ها داشته باشیم و اگر خیلی خیلی خوش‌شانس باشیم، چه بسا که بتوانیم در به‌ترین شرایط حتا نیجریه را ببریم. آرژانتین هم در روز اول مسابقه‌های گروه ما بوسنی را به احتمال بسیار زیاد با نتیجه‌ای خوب خواهد برد.
در بازی بعدی با آرژانتین فقط باید دعا کنیم کم‌تر گل بخوریم. من اگر جای کی‌روش باشم، یک سیستم دفاعی تمام‌عیار را برای کل بازی در نظر می‌گیرم. به‌نظرم حتا اگر مثلن دو هیچ به آرژانتین ببازیم شاه‌کار کرده‌ایم. امیدوارم آرژانتین در روز خوب‌ش به پست ما نخورد. در جام‌جهانی قبلی آرژانتین در بازی دوم کره را چهار یک برد و در جام‌جهانی دو هزار و شش در بازی دوم صربستان را با شش گل له کرد.
اشتباه بزرگ در بازی با آرژانتین این است که بعد از خوردن یک یا دو یا حتا سه گل وسوسه شویم حمله کنیم. اشتباهی که در جام‌جهانی قبلی، کره‌ی شمالی پس از نمایش درخشان‌ش در بازی اول برابر برزیل با دفاعی منظم و یک‌پارچه و تحمل شکست خفیف دو به یک، مقابل تیم آن زمان کی‌روش مرتکب شد و به همین خاطر به سختی مجازات شد. پرتغال هفت، کره‌ی شمالی صفر. در این صورت انجام این اشتباه، مسی، آگه‌رو، ته‌وز، دی‌ماریا، هیگواین، پاستوره و سایر دوستان آماده‌ی پذیرایی از دفاع باز‌شده‌ی ما خواهند بود. بنابراین به‌تر است جوگیر نشویم و حد خودمان را بدانیم!
به‌ترین حالت برای ما این است که بوسنی و نیجریه مساوی کنند. این‌جاست که در بازی سوم حتا شانس صعود داریم. تجربه نشان داده آرژانتینی‌ها جاه‌طلب‌تر از آن هستند که حتا در صورت صعودشان به مرحله‌ی بعدی، با نیجریه مدارا کنند. اتفاقن حدس من این است که نیجریه‌ای‌ها چون احتیاج به کسب نتیجه مقابل آرژانتین خواهند داشت، باز بازی کنند و گل‌های بیش‌تری دریافت کنند. حالا ممکن است تفاضل گل نقش مهمی ایفا کند به شرط آن‌که از بوسنی نیز یک تساوی بگیریم. صعود از گروه فقط با دو امتیاز؟ روی کاغذ که امکان‌پذیر است! رمزش آن است که در بازی دوم کم‌تر گل بخوریم و امیدوار باشیم آرژانتین به تیم‌های هم گروه‌مان بیش‌تر گل بزند و البته نیجریه و بوسنی هم مساوی کنند. در غیر این صورت باید ریسک کنیم و در بازی سوم برای برد به میدان برویم که به احتمال زیاد ریسک موفقیت‌آمیزی نخواهد بود.
آیا ایران برای نخستین بار در تاریخ می‌تواند از گروه‌ش در جام‌جهانی صعود کند؟ من احتمال‌ش را بسیار اندک می‌دانم اما مگر ما سر جریان رای‌دادن به روحانی به همین احتمال‌های اندک دل نبستیم؟
کی‌روش، سوال خوبی پرسیده است: «آیا به نتایج قبلی‌تان در جام‌جهانی افتخار می‌کنید؟» نه آقای کی‌روش، نمی‌کنیم! اگر بخواهیم سابقه‌ی سه دور حضورمان در جام‌جهانی را ملاک قرار دهیم، احتمالن با سه باخت، مسابقه‌ها را تمام خواهیم کرد به خصوص که خودمان هم می‌دانیم تیم ما ویژگی آن‌چنانی ندارد. نه مثل سال نود و هشت با نسل طلایی فوتبال‌مان مواجهیم و نه دست‌کم تا این لحظه تدارک خوبی برای تیم‌ملی دیده‌ایم. انجام بازی‌های دوستانه هم برای فدراسیونی که مدام از بی‌پولی می‌نالد، مثل رویا می‌ماند. واقعن که چه چشم‌انداز امیدوارکننده‌ای!
تنها امیدواری اندک، شاید یکی حضور کی‌روش است که به نیمکت ایران اعتباری جهانی بخشیده است و دیگری متوسط‌بودن دو حریف دیگر هم‌گروه‌مان. نیجریه در پلی‌آف و پس از حذف اتیوپی که حریف شناخته‌شده‌ای نیست، به جام‌جهانی رسید و بوسنی نیز در مسابقه‌های مقدماتی در اروپا از گروه نسبتن ساده‌ای صعود کرد. گروهی که در آن مهم‌ترین رقبای‌ش یونان، اسلواکی و لیتوانی بودند.
بازی نخست ایران در جام‌جهانی بسیار مهم است. بگذارید یک‌بار سناریوهای احتمالی را با هم مرور کنیم. اولین بازی گروه، بازی ما با نیجریه است. اگر بازی را ببازیم، باید شب همان بیست و شش‌م خرداد آرام آرام چمدان‌های‌مان را ببندیم و برای برگشتن آماده شویم چرا که برای گرفتن حتا تساوی در بازی بعدی با آرژانتین به چیزی بیش از معجزه نیاز داریم. بنابراین تنها شانس صعودمان در نتیجه‌گرفتن در بازی اول است.
فرض کنید بتوانیم از نیجریه یک امتیاز بگیریم. احتمال‌ش شاید کم به‌نظر برسد اما آن‌قدرها هم بعید نیست. می‌توانیم با انجام یک بازی دفاعی چشم به ضدحمله‌ها داشته باشیم و اگر خیلی خیلی خوش‌شانس باشیم، چه بسا که بتوانیم در به‌ترین شرایط حتا نیجریه را ببریم. آرژانتین هم در روز اول مسابقه‌های گروه ما بوسنی را به احتمال بسیار زیاد با نتیجه‌ای خوب خواهد برد.
در بازی بعدی با آرژانتین فقط باید دعا کنیم کم‌تر گل بخوریم. من اگر جای کی‌روش باشم، یک سیستم دفاعی تمام‌عیار را برای کل بازی در نظر می‌گیرم. به‌نظرم حتا اگر مثلن دو هیچ به آرژانتین ببازیم شاه‌کار کرده‌ایم. امیدوارم آرژانتین در روز خوب‌ش به پست ما نخورد. در جام‌جهانی قبلی آرژانتین در بازی دوم کره را چهار یک برد و در جام‌جهانی دو هزار و شش در بازی دوم صربستان را با شش گل له کرد.
اشتباه بزرگ در بازی با آرژانتین این است که بعد از خوردن یک یا دو یا حتا سه گل وسوسه شویم حمله کنیم. اشتباهی که در جام‌جهانی قبلی، کره‌ی شمالی پس از نمایش درخشان‌ش در بازی اول برابر برزیل با دفاعی منظم و یک‌پارچه و تحمل شکست خفیف دو به یک، مقابل تیم آن زمان کی‌روش مرتکب شد و به همین خاطر به سختی مجازات شد. پرتغال هفت، کره‌ی شمالی صفر. در این صورت انجام این اشتباه، مسی، آگه‌رو، ته‌وز، دی‌ماریا، هیگواین، پاستوره و سایر دوستان آماده‌ی پذیرایی از دفاع باز‌شده‌ی ما خواهند بود. بنابراین به‌تر است جوگیر نشویم و حد خودمان را بدانیم!
به‌ترین حالت برای ما این است که بوسنی و نیجریه مساوی کنند. این‌جاست که در بازی سوم حتا شانس صعود داریم. تجربه نشان داده آرژانتینی‌ها جاه‌طلب‌تر از آن هستند که حتا در صورت صعودشان به مرحله‌ی بعدی، با نیجریه مدارا کنند. اتفاقن حدس من این است که نیجریه‌ای‌ها چون احتیاج به کسب نتیجه مقابل آرژانتین خواهند داشت، باز بازی کنند و گل‌های بیش‌تری دریافت کنند. حالا ممکن است تفاضل گل نقش مهمی ایفا کند به شرط آن‌که از بوسنی نیز یک تساوی بگیریم. صعود از گروه فقط با دو امتیاز؟ روی کاغذ که امکان‌پذیر است! رمزش آن است که در بازی دوم کم‌تر گل بخوریم و امیدوار باشیم آرژانتین به تیم‌های هم گروه‌مان بیش‌تر گل بزند و البته نیجریه و بوسنی هم مساوی کنند. در غیر این صورت باید ریسک کنیم و در بازی سوم برای برد به میدان برویم که به احتمال زیاد ریسک موفقیت‌آمیزی نخواهد بود.
آیا ایران برای نخستین بار در تاریخ می‌تواند از گروه‌ش در جام‌جهانی صعود کند؟ من احتمال‌ش را بسیار اندک می‌دانم اما مگر ما سر جریان رای‌دادن به روحانی به همین احتمال‌های اندک دل نبستیم؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر