سه ديالوگ از ديالوگ های عجيب و باورنکردنی من و توفان بابا شده!


ديالوگ اول، شنبه ای که توفان چهارشنبه اش بابا شد:

_ببينم حالا می خوای بابا بشی چه حسی داری؟
_خيلی بده عطا! هيچ حس خاصی ندارم. مث امام خمينی شدم وقتی داشت ميومد ايران! از خودم خجالت می کشم.
_يعنی خوش حال اين ها نيستی؟
_نه يه کم اضطراب دارم فقط.
_آدم داره بچه دار می شه چه جوری می شه ؟
_نمی دونم. من که خيلی حاليم نشده تا حالا.

[و چهارشنبه عصر دختر توفان که از قبل مشخص شده اسمش بارانهست ، افتخار می دن و به دنيا ميان. جالب اينه که همون موقع که باران خانوم کوچولو داشتن ميومدن، واقعا داشت بارون می اومد. اونم وسط مرداد!]

ديالوگ دوم، چهارشنبه شب، توفان از بيمارستان برگشته خونه:

_چه جوريه توفان؟
_خيلی کوچيکه.
_بغلش هم کردی؟
_نه پرستاره نذاشت:(
_خُب حالا چه احساسی داری؟
_نمی دونم، گمونم هنوز دو زاريم نيفتاده.
_دوستش داری؟
_آره ... ولی خيلی لوسه!!!
_يعنی چی!!؟ اون بی چاره تازه 3 ساعته اومده به دنيا. تو از کجا فهميدی لوسه؟
_نمی دونم ولی حس کردم لوسه!
_توفان تو ديوونه ای!
_می دونم.

ديالوگ سوم، ديروز عصر:

_سلام توفان. بابا شدی ديگه نمی خوای بيای سر کار؟
_بابا از کار و زندگی افتادم تو اين چند وقته به خدا. همه ش می گم اينو خواب کنم به کارام برسم ولی وقتی خوابش می ره منم از زور خستگی خوابم می ره.
_الان ديگه دوستش داری؟
_آره ... خيلی.
_الهی!
_ولی خيلی کوچيکه عطا. سه کيلو و نيمه فقط.
_غصه نخور. منم که الان می بينی اين قدر گنده ام، اولش سه کيلو و نيم بودم!
_جدی؟ [با خوش حالی] واقعا اميدوارم کردی.
_حالا خيلی هم اميدوار نشو. چون اگه مث من بشه يعنی قدش 190 و وزنش بالای صد کيلو، رو دستت باد می کنه!
[ توفان در اين لحظه هار هار می خندد.]
_توفان کی بيام ببينمش؟
_بذار حالا مامانش يه کم آدم شه. بخيه هاش رو تازه امروز کشيده.
_حالا حالش خوب هست؟
_آره خدا رو شکر خوب آروغ می زنه امروز. می دونی، من تازه فهميدم آروغ زدن يه مسئله ی حياتيه برای بچه ها.
_بابا من حال زری رو پرسيدم ديوونه.
_آهان. اون؟ ... نمی دونم. بايد خوب باشه ديگه.
_به به. نو که بياد به بازار، کهنه شود دل آزار.
_عطا می خوای صداش رو بشنوی؟

[ و صدای گريه اش را می شنوم. صدای گريه باران را. وای ... چه قدر ... چه قدر قشنگ است. دلم برای ديدنش غنج می زند. خوش به حالت توفان.]