زری جون شرمنده! ولی سوتيت اون قدر باحال بود که نمی تونم ننويسمش:

(1)ديشب، پای تلفن

من: خُب توفان فردا کی ميای؟
توفان : حدودای ساعت ده.

(2) امروز، موسسه، ساعت يازده و نيم

[ توفان هنور نيامده.]

من: خانم محبی، يه لطفی کنيد شماره ی آقای مهرداديان ( همون توفان! ) رو بگيريد، ببينيد منزل هستن يا نه، اگه بودن من کارشون دارم.

[ چند دقيقه بعد.]

خانم محبی: آقای مهندس ( يعنی مثلا من!)، تماس گرفتم با منزل آقای مهرداديان، تشريف نداشتند. به خانوم شون گفتم اگه احيانا آقای مهرداديان با منزل تماس گرفتن، بهشون بگن که با شما تماس بگيرن.

(3) موسسه، ساعت يک و نيم

[ آقای توفان خان عزيز سلانه سلانه وارد می شوند.]

(4) موسسه، ساعت دو

[ تلفن زنگ می زند.]

من: الو، بفرماييد.
زری: می بخشين، آقای مهرداديان هستن؟
من: سلام. تويی زری؟ من عطا هستم.
زری: سلام عطا. چه طوری؟
من: ممنون. شما چه طورين؟ باران کوچولو چه طوره؟
زری: خوبه اتفاقا. سلام می رسونه!( توجه داشته باشين که باران تقريبا يک ماهشه!)
من: سلام بهش برسون! راستی اذيت اينا نمی کنه؟ توفان می گفت شبا خوب نمی خوابه انگار.
زری: آره اين دختره انگار شب و روز رو با هم اشتباه گرفته. روزا قشنگ می گيره می خوابه، شبا خيلی شاداب و سرحال تا صبح بيداره، خيلی هم اصرار داره من و باباش هم بيدار باشيم.
من: خُب زری جون، بشينين منطقی باهاش صحبت کنين، بلکه اين مشکل حل شه! بچه های امروزی مسائل رو خوب درک می کنن!

[ و به همين ترتيب، گفت و گوی من و زری پنج دقيقه ی ديگر ادامه پيدا می کند.]

زری: خُب ... خوش حال شدم ... راستی می شه گوشی رو بدی توفان؟
من: حتما ... توفان، بيا زری کارت داره.

[ توفان گوشی را برمی دارد. از اين جا به بعد من صدای زری را نمی شنوم.]

توفان: سلام ... بد نيستم. تو چه طوری؟ ... بچه خوابيد؟ ... باشه ... خُب؟

[ و در اين لحظه توفان شروع می کند به صورت شديد اللحنی! هار هار خنديدن!]

من: چی شد؟
توفان: می گه، يه زنگ به اين مهندس صادقی بزن، خانوم محبی از موسسه تماس گرفته، گفته کارت داره!!!

پی نوشت:

البته زری بنده خدا خيلی هم سوتی نداده ( خوانندگان عزيز دقت کنيد که اين جمله به منظور به دست آوردن دل زری و شاکی نشدن ايشان از من می باشد!) مشکل اين جا است که توی موسسه منو به اسم مهندس صادقی می شناسن همه و صدا می زنن، اما بر و بچه های تئاتر همه بهم می گن عطا.