اليزا: تو می دونی چرا اومدم.
اديت: نه ...
اليزا: چه بد.
اديت: وقتی ديدم اومدی فکر کردم بايد ديوونه شده باشی ...
اليزا: هنوز هم همون جوری فکر می کنی؟
اديت: آره ...
اليزا: خُب، پس چرا می پرسی؟
اديت: (به ژولی ين) اين زن، ژولی ين عزيز، هر دو برادر من رو ديوونه کرده.
اليزا: غلو نکن.
اديت: تا مرز جنون، خُب اگه دوست داری می گم با عشق! اين قيافه رو برای من نگير.
اليزا: تو اشتباه می کنی. کاش قضيه اين جوری بود، اما اشتباه می کنی ... ( به ژولی ين) اگه اجازه بدی قضيه رو روشن می کنم. من با آلکس زندگی می کردم ولی اين ناتان بود که تا مرز جنون دوست داشتمش. گفتم که ... بايد قبول کنی اون به کل يه چيز ديگه است.
اديت: تو معشوقه اش بودی؟
اليزا: برای يه شب ...
اديت: آلکس می دونه؟
ایيزا: نه ... فکر نکنم ...
قسمت هايی از نمايش نامه ی فوق العاده ی « گفت و گوهای پس از يک خاک سپاری» نوشته ی ياسمينا رضا.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر