یکشنبه، مهر ۱۰، ۱۳۹۰

خب نداشتیم!


کم‌تر شده شنیدن یک ترانه آن‌قدر ذوق زده‌ام کند که بدو بیایم توی وبلاگم و درباره‌اش بنویسم. اما الان آمده‌ام بگویم دو تا از آهنگ‌های سینا حجازی این کار را با من کرده است. ترانه‌هایی که هنوز یک روز هم از زمانی که برای اولین بار شنیده‌ام‌شان، نگذشته است.


البته به احتمال زیاد، من از مرحله پرت بوده‌ام که تازه سینا حجازی را شناخته‌ام وگرنه این جور که فهمیده‌ام، این خواننده‌ی متفاوت، یکی دو سالی هست که کارش را شروع کرده و آرام آرام هم دارد به چهره‌ی شناخته‌شده‌ای در عرصه‌ی موسیقی پاپ ایرانی تبدیل می‌شود.

آهنگ اول (از این‌جا دانلود کنید.) ترانه‌ای است به نام «دیدی داری» که با دکلمه‌ی زیر شروع می‌شود:

چیه رفیق، تیپ‌هامون نمی‌خوره به هم نه؟ انگار که یه جورایی شما ... اشراف‌زاده‌ای، ما گدازاده؟ نه عزیزم، یه سری چیزها رو شماها داشتین، ما نداشتیم.

و بعد یک جور نوستالژیکی می‌برد شما را به گذشته و به‌نظر من مشخصن به دهه‌ی شصت و مقایسه‌ای می‌کند بین دو طبقه‌ی اجتماعی پول‌دار امروزی و طبقه‌ی متوسط و پایین شهری آن زمان:

ما وام داشتیم، شما نداشتین 
شما وان داشتین، ما نداشتیم
ما با دست تو مدرسه آب می‌خوردیم 
لیوان داشتین ما نداشتیم

بازی‌مون تیله و تشتک بود 
مال شما اسکی تو شمشک بود
ما رو کهنه به‌مون می‌بستن 
مال شما خوشگل پوشک بود

و چیزی که مهم است این است که خواننده حس متن را خیلی خوب گرفته و با لحن طنزآمیز، البته تلخ و بسیار درستی آن را می‌خواند (دقت کنید به آن‌جایی که می‌گوید: شما ناز بودی، الهی و بعد مقایسه‌اش کنید با غمی که در صدای خواننده در بندهای بعدی وجود دارد و هم‌چنین با حرصی که هنگام گفتن ما "جنگیدیم و باختیم." در صدای خواننده وجود دارد.):

حرف ما دری‌وری، بعد حرف 
بی‌خودی یه دست کتک بود
شما ناااااز بودی، الهی 
فحش‌تون "گوله‌ی نمک" بود

آرزوم توپ هفت سنگی بود 
عشق‌ت تلوزیون رنگی بود
خواب من، شب‌ها مداد سیاه 
خواب تو، مداد رنگی بود

ما تو رویا خونه ساخیتم 
حقیقت‌و دور انداختیم
شما نجنگیدین‌ و بردین 
ما جنگیدیم‌ و باختیم

ما غم داشتیم، شما نداشتین 
پول کم داشتیم، شما نداشتین
شما آهی نداشتین
ما جز آه، راهی نداشتیم

و البته سینا حجازی در این میان جزئیات را فراموش نمی‌کند و خلاقیت خوبی هم دارد. مثلن وقتی می‌خواهد اشاره کند به تفاوت دو طبقه در زمینه‌ی رابطه‌‌داشتن با جنس مخالف، می‌گوید:

شما [سکوت، بعد با لحنی کمی اروتیک] آآآه ...  ما نداشتیم [خنده] خب نداشتیم!
شما زنده حالش‌و می‌بردین، ما فیلم‌ش‌ هم حتا نداشتیم

و قسمت آخر ترانه هم که عالی است. آن‌جا که می‌گوید:

رفیق اینا همه اجباری بود 
از اونا که توش دست نداری بود
خوب و بدش به من گذشت و رفت 
برام شکل یادگاری بود

ولی امروز دست خودمه 
حال منو تو فرق داره یه نمه
یه چیزی تو زندگی ما بود 
فک نکنم پیش شما بود

شور و حال داشتیم 
شما نداشتین 
انگار بال داشتیم 
شما نداشتین
این بار ما داشتیم 
شما نداشتین 
دااااشتین؟ نداشتین!


اما ترانه‌ی دوم (از این‌جا دانلود کنید.) که کمی قدیمی‌تر است، آهنگی است به نام «لیلی» که همانند ترانه‌ی پیشین، هم متن طنزآمیز خوبی دارد و هم سینا حجازی سبک خوبی برای اجرای‌ش انتخاب کرده است:

یه روزی دنیا خوب بود و آروم بود
واسه زندگی همه چی آسون بود
هر کی کارش‌و می‌کرد، حالش‌و می‌برد
تکلیف روزهاش معلوم بود

یکی اومد گفت، حال‌ش بده
قلب‌ش‌و انگاری طوفان زده
یکی‌و می‌خواد اسم‌ش لیلیه
آره درسته، مجنون بود

داد می‌زد، می‌گفت وعضش! بده
آخه اگه لیلی جواب‌ش رو نده
می‌میره و داغون می‌شه، همه گفتن 
پاشو! واسه مرد، این کارها بده

زیر لب، هی می‌گفت لیلی
اگه نداشت به من هیچ میلی
ظرفم‌و شیکوند، چرا ظرف من‌و؟
ای وای لیلی، آخ لیلی

در بخش دوم آهنگ، ناگهان روایت با یک فلش‌فوروارد به امروز می‌رسد و آهنگ به سبک همه‌ی ترانه‌‌هایی که در آن راوی دچار شکست عشقی شده و دل خونی دارد، مخالف هرگونه عاشقی‌کردن است و مجنون‌بودن را ابلهانه می‌داند:



از اون روزا گذشت و مجنون غم کشید
از اون گذشت و نوبت، به من رسید
هی ترسیدم و آخرم اومد
بلای لیلی سرم اومد!

با خودم می‌گفتم مجنون کجا، من کجا
عشق، بازیه بابا، من کجا، زن کجا!
هی منع کردم، سرم اومدم
ریــغ رحمت آخرم اومد

این سری لیلی با گونه‌های پروتزی
بوی عطر و کلمات فانتزی
من احمق هم، مجنون و شیدا
واسه عشق‌ش مورمور گزگزی

هر چی می‌گفت، می‌گفتم: هی جون‌م بشی
با خودش می‌گفت، بذار دیوونه‌م بشی
یه کاری کنم رَبت‌و یاد کنی
بفهمی لیلی کیه بری فریاد کنی

تا دنیا دنیاست، لیلی همینه
مجنون، بزرگ‌ترین احمق زمینه
لیلی من هم رفت، این قصه تکرار شد
الهی این لیلی خیر نبینه

آهنگ‌های دیگر سینا حجازی، که پسر صدرالدین حجازی بازیگر است، را می‌توانید از این سایت دانلود کنید. به گمان‌م اگر وی بتواند با وسواس بیش‌تری کارش را ادامه دهد و سبک کم‌تر شنیده‌شده‌اش را حفظ کند، از او بیش‌تر خواهیم شنید.

هیچ نظری موجود نیست: